Kızımla İlk Seyahatimiz

Pazartesi sabahı uyandık, daha uyku mahmurluğumu atmamışım, kocam Adana'ya mı gitsek dedi? Ne zaman dedim, Bugün diye yanıtladı. Kendisinin bu haftaki izni tesadüfen Pazartesi-Salı üst üste idi ve Çarşamba da akşam işe gidecekti.. Önce şaka mı yapıyorsun dedim ama internete girip bilet fiyatlarına bakmaya başlayınca ciddiyetini anlayıp ortalığı toplamaya başladım. Bilet aldık, evden çıkmak için 2 saatimiz vardı. Küçücük bir çanta yaptım ama tabii bebikle ilk kez seyahat olunca elim ayağıma dolandı neyseki hiçbirşeyi unutmamışım. Sorunsuz atlattık:)

Aslında yazının teması uçak yolculuğumuzla ilgili ama o konuda bir fotomuz olmadığından anneannem-annem-ben ve Koza'nın 4 nesil isimli fotografını ekledim.İlk uçak yolculuğumuz, ne yapar, ağlar mı diye merak ediyordum. Havaalanı hikayemizin başından başlayayım. Girişte bebek arabasını da bebeğin battaniyesinin içini de detaylı olarak (!) kontrol ettiler. Sonrasında bagajı teslim ederken THY görevlisi (pek ilgisiz bir görevli) bizi bekleterek kocaman bir poşet getirdi ve puseti ona koymamızı istedi. Ben kızım kucağında olduğundan yardım edemedim. Eşim neyse zorla halletti, sonra da bize bir yer gösterdiler buraya koyun dediler. Bu aşamada da pek yardımcı olunmadı. Herneyse 2. güvenlikten geçip uçağa giden ringe bindik. Bizim kız koşturmamızdan ve kalabalıktan huzursuz ağlamaya başladı. Yandık dedim şimdiden başladıysa. Neyse uçakta ilk birkaç dakika ağladıktan sonra emziği verdim ve kucağımda uyuttum. İnene kadar da hiç uyanmadı ve çok mutlu oldum bu durumdan, etraftakileri rahatsız etmekten çok korkuyordum. Adana'da iner inmez bebek arabasını uçağın kapısında bulduk ve süper oldu, hemen kızımızı içine oturtup havaalanındaki bagaj işimizi rahat tamamlamış olduk..

Adana'daki 2 günümüz o kadar hızlı geçti ki, ne olduğunu anlayamadık. Amaç zaten Koza hanımı akrabalar ve arkadaşlarımızla tanıştırmaktı. Mümkün olan en çok kişiyle de görüştük:) Diğerleri için de bir dahaki sefere sözleştik. Midemizi şişirip dönüş için havaalanı yolunu tuttuk:)

Dönüşte öğrendik ki, puseti uçağın kapısına kadar götürebiliyormuşsun, üzerine bir sticker takıyorlar. Ehh süper o zaman dedik, kızım en azından pusette uyuyor, uçağa binene kadar rahat ederiz. Ben binmeden önce emzirdim. Altını kontrol ettim. Bu arada THY'deki standartların da çalışana kaldığını gördük. Adana'dakiler daha fazla yardımcı oldular, mesela bizim bebekli olduğumuzu görünce sıradan öne aldılar ki bence de mantıklı olan bu. Hele de kışın üzerinde mont, çanta, kucağında bebek, bir yandan koltuğa yerleşmeye çalışmak, bir yandan eşyaları üst bölüme yerleştirmek ve arkanda insanların seni bekliyor oluşu da stres kaynağı. Sanırım ben tek başıma gidemezdim:P Herneyse bir şekilde oturduk yerimize, bu sefer kızım oturur oturmaz uyudu kolumda. Süper daha ne isterim.. Ama inmeye yakın bizim 2 sıra önümüzde bir bebek ağlamaya başladı ve bizimki durur mu, o sesi duydu bizimki de başladı.. Off bir susuyor, öndeki başlayınca yine başlıyor.. Pışpış yapıyorum, sallıyorum, kulağına fısıldıyorum ama yok.. Aksi gibi uçak indikten sonra AHL içinde de bayaa bir dolaştı. Yani o yol bitmedi bana.. Neyse bir  şekilde indik.. Benden rahatı yoktu artık. Ama inince de pusetimiz kapıda değildi.. Sorduk, en başta ya da en sondaki bankoya gelir dediler. Nitekim öyle de oldu, bizim valizimizle birlikte değil en sonda bir yerden sağolsun bir THY görevlisi getirdi.(Uçağın kapısına gelmesi için bilgi vermemiz gerekiyormuş, ki biz gidişteki uçakta vermemiştik ama gelmişti))

Bu arada ben kızla tek başıma arabayı beklerken, bizim uçaktan orta yaşlı bir adam  bana bebeğin basınçtan dolayı ağladığını ve bunun için uçağa binmeden bir şurup verebileceğimi söyledi.. Ben basınç için sürekli emzik verdiğimi ve önceki yolculuğumuzda hiç ağlamadığını söyledim. 'O Airbus dır bu uçak Boeing bunda daha çok etkilenir(!) dedi'. Ama bana yine de şurup olayı pek sempatik gelmedi açıkçası..Bu konuda sizin bir fikriniz var mı??